Dag 12 - Signy-l'abbaye - Chateau Porcien (30km)

*

De overtreffende trap waarde volgers. In Rocroi was ik nat, in Signy-l'abbaye natter en hier het natst. De Franse weergoden zijn vooralsnog weinig gastvrij.

De dag begon met een prima ontbijt met opgewekte Germanen en een leuke gastvrouwe die wel doorhad dat ze van ons complimenten kon verwachten als ze   iets lekkers op de tafel kon toveren. Zo geschiedde en met een stevig Frans bakkie troost in de maag kon de tocht doorheen het natte noord-frankrijk

Mijn eerste pauze was na een kilometer of acht. Bij een kerk was een overdekt bankje alwaar ik mijn verse croissants droog en wel kon oppeuzelen. Voor de half time show hadden ze de man van tegenover de kerk geregeld.

Deze man probeerde eerst door de gehele straat een signaal te ontvangen op zijn GSM en toen dat uiteindelijk was gelukt zag ik hem een paar keer met zijn hoofd naar de grond gaan. Wat was het geval? Zijn konijn had het hazenpad gekozen en had zich onder een auto verstopt

Honderd jaar geleden maakte mensen als Chaplin en Keaton furore met dit soort fratsen en nu kreeg ik het gratis mee.  Een heg, een tractor en een auto. Zat het konijn onder de auto, kroop de man met wat sla naar de auto, kroop het konijn onder de tractor. Ik heb het zo een half uur gezien en me ziek gelachen. Met een wortel in een kooi kroop de man naar de tractor en dus kroop dat konijn in de heg. Wat een komedie!

Goed, moest ik wachten totdat Flappie goed en wel was gevangen had ik daar nog gezeten dus maar doorlopen. Inmiddels met windkracht vijf vol op de kop en niet ophoudende regen.

Na 22 kilometer was er een kleine herberg in een verder compleet verlaten gehucht. Het was net opgehouden met de regen en nog 8 kilometer naar een Veel groter dorp. Daarbij liepen de Germanen twee heuvels verder dus ik ging ook maar door.

Dat was vooralsnog het slechtste idee van deze reis. Midden in een veld kreeg ik ineens een zware hoosbui te verduren. Bijna vijf kilometer lang in een veld zonder enige beschutting, nog geen boom om onder te staan. Dus zeik en zeik en zeiknat. Schoenen, sokken alles.

In het dorp is dan een herberg met een cijferslot. Je kunt de code halen bij de mairie(dicht), bar-tabac(dicht) of via telefoon (die niet opnemen).

Gelukkig hadden de Duitsers iemand gevonden en konden we naar binnen. Er is plaats voor vier maar dan kan er niemand naar het toilet. Mijn kamer thuis is groter. Een kleine verwarming waar drie paar schoenen en drie broeken eventueel droog moeten worden (no chance). En een douche die maar voor hooguit een kwartier aan warm water heeft, maar dat wisten er pas nadat één van ons klaar was. Voor de rest alleen een koude douche.

Dus we liepen hier naartoe omdat het een groter dorp was. Alleen een dorp dat, zo blijkt, op een zondag niets eetbaars heeft te bieden. Dus de restjes opmaken. Het is me het dagje wel. Zoals ik al tegen Karlheinz zei. Nur sind wir wirklich pilger.

Uw Windexpert ,
Jeroen